Σταγόνες

Για τους ήρωες αυτού του βιβλίου η απώλεια γίνεται καταρρακτώδης βροχή, που τους μουσκεύει ως το κόκαλο, αφήνοντας μια υποψία ουράνιου τόξου, μια αμυδρή ελπίδα για φως.

Η Τζένη επιστρέφει στο Αγρίνιο για την κηδεία του πεθερού της, του Λουκά, συνοδεύοντας τα παιδιά της. Ο Δημήτρης, ο πρώην σύζυγός της, θρηνεί τον πατέρα του, παλεύοντας με τις αποστάσεις ―συναισθηματικές και πραγματικές― που έχουν προκαλέσει ρωγμές στην οικογένεια. Ο αδελφός του, ο Αντώνης, κουβαλά το βάρος του παρελθόντος ενώ η Βαγγελιώ, η χήρα του Λουκά, αισθάνεται να χάνει το έδαφος κάτω από τα πόδια της… μαζί με τον άντρα της.
Καθώς οι ήρωες παλεύουν με τη θλίψη, την πίκρα και την ενοχή, καλούνται να συνειδητοποιήσουν πως η ζωή δεν συνεχίζεται πάντα. Η ζωή σταματάει. ΑΥΤΗ η ζωή. Που ζούσες μέχρι τότε. Στα χνάρια όμως της απώλειας δεν είναι αδύνατον μια καινούρια ζωή να ξεκινήσει.

Τρέχουν οι ζωές μας σαν σταγόνες στο τζάμι και οι διαδρομές τους μας αναγκάζουν να παραδεχτούμε πως οι συνθήκες συχνά είναι πάνω από τις επιθυμίες μας. Ακόμα και αν θέλεις να διαγράψεις κάποιον από τη ζωή σου, όλα όσα έζησες μαζί του και όλα όσα σε δένουν είναι σχοινιά από ατσάλι.
Κάθε άνθρωπος κουβαλά τις δικές του σταγόνες. Σταγόνες μνήμης, πόνου, αγάπης, που άλλοτε δροσίζουν και άλλοτε καίνε, άλλοτε λυτρώνουν και άλλοτε βαραίνουν την ψυχή.